Elke dag is anders, maar altijd kruisen koffie en thee wel ergens zijn pad.

Hij heeft net twee boeken uit, brengt dezer dagen een muziektheatershow op de planken in het kader van Te Gek!?, vertoeft op filmsets, gaat de boer op met zijn Dolfijntjes, bouwt aan een eigen overzichtstentoonstelling en trekt straks ook de zee op. Zeggen dat Wim Opbrouck een bezige bij is, is een open deur in trappen. Elke dag is anders, maar altijd kruisen koffie en thee wel ergens zijn pad.

Op het moment van ons gesprek zit Wim stilaan in de laatste rechte lijn naar zijn eigen overzichtstentoonstelling in het Museum Dr. Guislain in Gent. Hij geeft er de bezoeker een inkijk in zijn creatieve brein en daar hoort ook een boek bij met de schetsen die hij sinds jaar en dag tekent. “Het is de uitgever zelf die de selectie van de beelden maakt. Het viel hem meteen op hoeveel koffiekopjes ik ooit al getekend heb. Het zijn er blijkbaar honderden. Niet toevallig, want ik hou van de pure schoonheid en eenvoud van een kopje. Geef mij maar die klassieke ouderwetse met een hoekig en tegelijk afgerond oortje…”.
De schetsen kwamen vaak tot stand tijdens het vele wachten dat jammer genoeg ook vaste prik is tijdens televisieopnames of theaterrepetities. “De koffiehoek is vaak hОt middelpunt van de dag in zulke tijden. Daar kom je samen met de anderen, daar ontstaat een ander soort gesprek, daar worden de banden gesmeed. De organisatie van de koffiehoek wordt vaak overgelaten aan de stagiair. Wel, daaraan zien we vaak of iemand talent heeft of niet. Het moet perfect zijn, geen grotere afknapper dan te midden zo’n dag te moeten vaststellen dat er geen koffie meer is…”
Het samen koffie drinken maakt voor Wim vaak ook deel uit van een breder proces. “Straks bouw ik in het Guislain museum samen met jongeren een meterslange walvis. Het is een traject waar ik sterk naar uitkijk en dan nog zeker naar de gesprekken die ik met die gasten zal hebben tijdens de pauzes, bij de koffie. Dat brengt mensen dichter bij elkaar.”
Niet dat Wim zich een koffie-extremist noemt. “Neen, het moet niet allemaal high tech perfect zijn. Thuis heb ik bijvoorbeeld alle espressomachines buiten gebonjourd. Ik behelp me alleen met een Bialetti, een prachtig stukje technisch vernuft is dat. Al kan ik evengoed genieten van een goede opgietkoffie. Voor mij draait het om de kwaliteit van de koffie. Ik ben een genotzoeker.”
“Koffie is voor mij een nobel product dat met de nodige liefde behandeld moet worden. Daarom hecht ik er ook zoveel belang aan de juiste koffie te kopen. En juist is hier een ruim begrip. Qua smaak heb ik het momenteel vooral voor de Peruviaanse of Bogotese koffie van Viva Sara, al ben ik ook zware fan van hun George 1871 die dan weer uit Guatemala komt.
Maar juist betekent ook dat ik weet waar mijn koffie vandaan komt. Als jonge gast heb ik een tijd de gedichten van Pablo Neruda verslonden waarin de uitbuiting van koffieboeren een steeds terugkerend thema was. Wel, we kunnen niet blijven meer willen voor minder geld. Kwaliteit heeft zijn prijs die ik met de glimlach betaal. Als ik bij Bart, Peter en Catherine in vertrouwen koffie kan kopen en ik weet waar hij vandaan komt, dan is voor mij het hele plaatje rond.”
Het effect dat koffie op Wim heeft, voelt hij minder bij thee. Al moet hij wel bekennen dat hij ooit een fantastische thee-ervaring had in een Parijs restaurant.

foto © Damon De Backer

5